Mijn weg van overleven naar leven. Terug in de tijd naar het jaar 2016. Ik werd plots weduwe. Met dit nieuws verdween de grond onder mijn voeten, vroeg in de ochtend, thuis op Curaçao terwijl ik onze jongste dochter van net één jaar in mijn armen vasthield en onze oudste dochter zich vastklampte aan mijn been.

​

Die avond vertrok ik naar Colombia, op zoek naar antwoorden over zijn dood. Verloren in onrecht en onveiligheid wist ik alleen vast te houden aan mijn adem. Standje overleven was door een al pittige start in het leven, mijn natuur. Maar dit verdriet en trauma, was lange tijd te groot om te kunnen aankijken. Vanuit standje overleven ging dat niet. Het opgroeien zonder vader, een moeizame eenzame jeugd, mijn moeder jong overleden, dit alles samen had voor diepgewortelde destructieve patronen gezorgd. Ik raakte steeds verder verwijderd van mijn grenzen, gevoel en instincten, ik was niet diep in contact met mijn binnenwereld. Ik was een master in relativeren, mijn intelligentie en hoofd stonden me enorm in de weg. Maar ook was er altijd een diep vertrouwen in mijn eigen licht. Het leven gaf mij vanaf jonge leeftijd spirituele ervaringen waardoor ik een onvoorwaardelijk vertrouwen had in de lessen op mijn levenspad. 

​

Vanuit Curaçao verhuizen naar Nederland, zorgen voor mijn dochters en werken, een stabiele basis proberen te creëren. Onbewust was ik bezig met vluchten voor mijn verdriet. Ik wilde gewoon door. Besefte dat ik hulp daarvoor nodig had en zo belandde ik bij een psycholoog waar ik met EMDR therapie begon. Toen stortte ik pas echt in en kreeg ik last van paniekaanvallen. Ook kwam het onveilige destructieve gedrag weer om de hoek kijken. Het leek me beter dat ik een intensief specialistisch traject in zou gaan, nog steeds in de reguliere zorg. Ik was enorm bereid om te helen en na een hele tijd ging dat best ok.

 

Inmiddels was het eind 2018, mijn lichaam begon tegen te sputteren. Eerst met een plotse eenzijdige gezichtsverlamming, even schrikken en best eng, door de molen gehaald in het ziekenhuis maar het ging vanzelf over. Niet lang daarna kwam ik met aanhoudende nekklachten bij een osteopaat terecht. Deze kende mij en mijn verhaal totaal niet maar wist direct te vertellen dat hij aan mijn adem kon zien dat ik al lange tijd in standje overleven stond en dit mede zorgde voor mijn nekklachten. Ook gaf hij een waarschuwing: lange tijd op deze manier ademen is niet goed voor je immuunsysteem.

​

Twee maanden later, zomer 2019, kreeg ik de diagnose borstkanker. Toen wist ik met iedere vezel in mij dat het grote trauma en verdriet waar ik zo mijn best voor had gedaan om van te helen op het reguliere pad, in een dieper laagje in mij vast was gaan zitten. Wederom verdween de grond onder mijn voeten. Beseffen dat alle ingrediënten er zijn om te verbitteren maar toch kiezen voor de diepte, acceptatie en licht. Ik wilde leven. Het was tijd om in het diepere laagje te gaan mogen helen.

​

Dit was het begin van het holistische pad. Door een crowdfunding kon ik het me veroorloven om naast het reguliere traject in het ziekenhuis, voor een integrale, holistische aanpak te kiezen voor het helen van mijn borstkanker. Het was een intens traject. Op ieder laagje gaan helen. Ik verloor mijn borsten maar ik voelde me geen seconde minder vrouw of sensueel. Het fysieke intense traject van chemo, bestraling en vele operaties voor een borstreconstructie heb ik krachtig mogen doorlopen.